Κανόνες προφοράς της Ελληνικής γλώσσας

Αναλυτικός οδηγός προφοράς των γραμμάτων και των συσχετισμών τους

Πίνακας περιεχομένων

show

Γράμματα / προφορά
Διαίρεση και ονομασία φωνηέντων

Ι. Θέσεις φωνηέντων της ελληνικής
ΙΙ. Φωνήεντα στο Δ.Φ.Α.

Πληροφορίες
Συνοπτικά
Πίνακας φωνηέντων στο Δ.Φ.Α. / I.P.A. Vowels

Διαίρεση και ονομασία συμφώνων

Σημεία προφορικής άρθρωσης
Πνευμονικά σύμφωνα της Νέας Ελληνικής

Τρόπος άρθρωσης
Τόπος άρθρωσης

Πηγές

Γράμματα / προφορά

ΓΡΑΜΜΑ	ΠΡΟΦΟΡΑ	ΔΦΑ	ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
αυ, ευ, ηυ	av, ev, iv	av, ɛv, iv	αβ, εβ και ηβ όταν ακολουθεί φωνήεν ή τα ηχηρά σύμφωνα [ γ, δ, ζ — λ, μ, ν, ρ ]. π.χ.: Παύλος, Αύγουστος, παύω, αύριο, ευλογώ, αυγή [avˈʝi], μαύρος [ˈmavɾɔs], ευαγγέλιο [ɛvaŋˈɟɛliɔ], εφηύρα [ɛfˈivra]
αυ, ευ, ηυ	af, ef, if	af, ɛf, if	αφ, εφ και ηφ όταν ακολουθούν τα άηχα σύμφωνα [ κ, π, τ, θ — χ, σ — ξ, ψ ] και στο τέλος της λέξης. π.χ.: Ναυσικά, πεύκο, ευτυχία, αυτός [afˈtɔs], ταυ [taf], ευχαριστώ [εfxaɾiˈstɔ], άνευ [ˈanɛf], επηυξημένος [ɛpifksiˈmɛnɔs]
ευ	e	ɛ	ε πριν από τα χειλικά [ β, φ ]. π.χ.: Εύβοια [ˈɛvia], ευφημισμός [ɛfimiˈzmɔs]
γ	γ	ɣ ʝ	Το γ πριν από [ (a ɔ u) α, ο, ου ] σαν ηχηρό υπερωικό τριβόμενο. Π.χ.: γάμος [ˈɣamɔs], αγάπη [aˈɣapi], αγόρι [aˈɣɔɾi], γάτα [ˈɣata] Το γ πριν από [ (ɛ i) ε, αι ή ι, η, υ, οι, ει ] σαν ηχηρό ουρανικό τριβόμενο. π.χ.: για [ʝa], γένος [ˈʝɛnɔs], Γεώργιος [ʝɛˈɔɾʝiɔs], γυαλί [ʝaˈli]
γκ	g	g ɟ	— Στην αρχή της λέξης Το γκ πριν από [ (a ɔ u) α, ο, ου ] προφέρονται όπως το γερμανικό g, (ηχηρό υπερωικό στιγμιαίο) χωρίς να ακούγεται πριν από αυτό κανένα ν. Η λέξη γκάστρι προφέρεται gάστρι και όχι νgάστρι. Το ρήμα γκαρίζω προφέρεται gαρίζω και όχι νgαρίζω, γκρίνια [ˈɡɾiɲa], γκάζι [ˈɡazi] Το γκ πριν από [ (ɛ i) ε, αι ή ι, η, υ, οι, ει ] σαν ηχηρό ουρανικό στιγμιαίο. π.χ.: γκιόνης [ˈɟɔnis], γκέμια [ˈɟɛmɲa]
γκ ή γγ	^νg	ŋɡ ŋɟ	— Στο μέσο της λέξης Το γγ ή γκ προφέρονται με ένα μικρό (ένρινο ηχηρό υπερωικό στιγμιαίο) ν πριν από το g, που είναι μαλακότερο από το αρχικό στο οποίο μεταβάλλονται. π.χ.: αγκάθι [aŋˈɡaθi], αγκώνας [aŋˈɡɔnas], αγγλικός [aŋɡliˈkɔs] Πριν από [ (ɛ i) ε, αι ή ι, η, υ, οι, ει ] σαν ένρινο ηχηρό ουρανικό στιγμιαίο. π.χ.: άγγελος [ˈaŋɟɛlɔs], άγκυρα [ˈaŋɡiɾa], αγγείο [aŋɟˈiɔ]
γγ	γ	ŋɣ ŋʝ	— Στο μέσο της λέξης (σύνθετες λόγιες λέξεις με “συν” και “εν”) Το γγ προφέρεται με ένα μικρό (ένρινο ηχηρό υπερωικό τριβόμενο) ν πριν από το γγ και χάνεται το ένα γ. π.χ.: έγγραφο [ˈɛŋɣɾafɔ], συγγραφέας [siŋɣɾafˈεas] Το γγ πριν από [ (ɛ i) ε, αι ή ι, η, υ, οι, ει ] (ένρινο ηχηρό ουρανικό τριβόμενο) π.χ.: εγγεγραμμένος [ɛŋʝɛɣɾaˈmɛnɔs]
γχ	^νχ	ŋx ŋç	— Στο μέσο της λέξης Το γ πριν από το χ, στο μέσο μιας λέξης προφέρεται σαν ένρινο άηχο υπερωικό τριβόμενο ν. Τις λέξεις π.χ. άνχος [ˈaŋxɔs], ενχείρημα, συνχαρητήρια και όχι άγ/χος, εγ/χείρημα, συγ/χαρητήρια. Το γχ πριν από [ (ɛ i) ε, αι ή ι, η, υ, οι, ει ] προφέρεται σαν ένρινο άηχο ουρανικό τριβόμενο. π.χ.: αγχίνοια [aŋˈçinia]
γξ	^νξ	ŋks	— Στο μέσο της λέξης Το γ πριν από το ξ (στην ίδια λέξη) προφέρεται σαν υπερωικό ν. Π.χ. Η λέξη λυγξ την προφέρουμε λυνξ και όχι λυγ/ξ, ούτε λυ/γγξ.
γκτ	^νκτ	ŋkt	— Στο μέσο της λέξης Το γ πριν από το κτ (στην ίδια λέξη) προφέρεται σαν ένρινο ηχηρό υπερωικό στιγμιαίο ν. Π.χ. ελεγκτής [ɛlɛŋˈktis].
γκ ή γγ	g	ɡ (ŋɡ)	— Όμοιες συλλαβές, αόριστος, ξένες λέξεις Όταν το γκ υπάρχει σε δύο όμοιες διαδοχικά συλλαβές, τότε προφέρεται σαν το γερμανικό g, χωρίς η δεύτερη συλλαβή να παίρνει μπροστά της το υπερωικό ν. Π.χ. ο γκάγκαρος προφέρεται gάgαρος και όχι gάνgαρος, όπως και ο Γκόγγολ Gόgολ και όχι Gόνgολ. Όταν τα δύο γ (γγ) ή γκ υπάρχουν στο μέσο μιας λέξης και η λέξη αυτή αποτελεί τον αόριστο ενός ρήματος που αρχίζει από γγ ή γκ, τότε προφέρονται όπως το αρχικό g. Το εγκάριζε π.χ. προφέρεται εgάριζε και όχι ενgάριζε. Όταν τα δύο γ (γγ) ή γκ υπάρχουν στο μέσο μιας ξενικής λέξης τότε ακολουθούν την προφορά του τόπου καταγωγής της. Λέμε δηλαδή ζιgολό και όχι ζινgολό. Αλλά ανgαge και όχι αgαgε.
κ	k	k c	Πριν από [ (a ɔ u) α, ο, ου ] προφέρεται σαν άηχο υπερωικό στιγμιαίο. Π.χ.: κόρη [ˈkɔɾi], σύκα [ˈsika] Πριν από [ (ɛ i) ε, αι ή ι, η, υ, οι, ει ] προφέρεται σαν άηχο ουρανικό στιγμιαίο. Π.χ.: κήπος [ˈcipɔs], πακέτο [paˈcɛtɔ]
λ	l lia, lio	l ʎ	Προφέρεται σαν οδοντικό πλευρικό. Π.χ.: λάθος [ˈlaθɔs], καλό [kaˈlɔ], λεμόνι [lεˈmɔni], πάλι [ˈpali] Προφέρεται σαν ουρανικό οδοντικό πλευρικό [li]+φωνήεν με το [i] άτονο. Π.χ.: κιάλια [ˈcaʎa], ήλιος [ˈiʎɔs], λιοπύρι [ʎo’piri]
μπ	b ^μb		Το σύμπλεγμα μπ στην αρχή των λέξεων προφέρεται σαν b. Οι λέξεις δηλαδή μπορώ, μπίλια, μπουγάδα, προφέρονται bορώ, bίλια, bουγάδα, χωρίς δηλαδή να ακούγεται το μ καθόλου. Το μπ στο μέσο της λέξης προφέρεται σαν το γερμανικό b, αλλά με ένα μικρό μ μπροστά του, λ.χ. ο καμπούρης προφέρεται καμbούρης και όχι καbούρης. Θα πούμε συμ/bόσιον και όχι συ/bόσιον. Όταν το μπ υπάρχει σε δύο όμοιες διαδοχικά συλλαβές, τότε προφέρεται και στις δύο σαν το γερμανικό b, χωρίς να πάρει η δεύτερη συλλαβή το μ μπροστά της. Τις λέξεις μπομπότα, μπουμπουνητό, θα τις προφέρουμε bοbότα, bουbουνητό και όχι bομbότα, bουμbουνητό. Όταν το μπ υπάρχει στη μέση μιας λέξης και η λέξη αυτή αποτελεί τον αόριστο ενός ρήματος που αρχίζει από μπ, τότε προφέρεται κανονικά, χωρίς το μικρό μ μπροστά από το b. Τους αορίστους έμπαινα, έμπαζα θα τους προφέρουμε έbαινα, έbαζα και όχι έμbαινα, έμbαζα. Όταν πριν από τη λέξη που αρχίζει από μπ, υπάρχει μια οποιαδήποτε πρόθεση, τότε το μπ προφέρεται σαν b καθαρό. Οι λέξεις π.χ. ξαναμπήκα, ξεμπερδεύω θα προφερθούν ξαναbήκα, ξεbερδεύω.
μ	μψ=μσ		Όταν το μ βρίσκεται μπροστά από ψ, το ψ μεταβάλλεται σε σ. Προφέρουμε δηλαδή Σαμ/σών και όχι Σαμ/ψών, κάμ/σις και όχι κάμ/ψις.
ν	..ν–κ=^νg ..ν–π=^νb ..ν–τ=^νd ..ν–ξ=^νgζ ..ν–ψ=^νbζ		Το τελικό ν των λέξεων μην, σαν, πριν, δεν, αν, τον, την, μεταβάλλει: το αρχικό κ της επόμενης λέξης σε γερμανικό g, ενώ το ν μετατρέπεται σε υπερωικό, π.χ. τη φράση τον καλό, την προφέρουμε τον gαλό, τη φράση μην κοιτάς την προφέρουμε μην gοιτάς, το αρχικό π της επόμενης λέξης σε γερμανικό b, ενώ και το ίδιο το ν μετατρέπεται σε υπερωικό. Π.χ. τη φράση δεν παύω, την προφέρουμε δεν bαύω, το αρχικό τ της επόμενης λέξης σε d γερμανικό, ενώ ταυτόχρονα μετατρέπεται και το ίδιο το ν σε υπερωικό. Π.χ. Τη φράση σαν τότε, την προφέρουμε σαν dότε, το αρχικό ξ της επόμενης λέξης σε g γερμανικό και ζ ελληνικό μαζί. Π.χ. τη φράση δεν ξέρω την προφέρουμε δεν gζέρω και όχι δεν / ξέρω, το αρχικό ψ της επόμενης σε b γερμανικό και ζ ελληνικό μαζί, ενώ μετατρέπεται και το ίδιο το ν σε υπερωικό. Τη φράση λοιπόν την ψάθα, θα την προφέρουμε την bζάθα.
ντ	d ^νd		Το ντ στην αρχή της λέξης προφέρεται σαν d γερμανικό, π.χ. οι λέξεις νταμάρι, ντερέκι, ντουνιάς, προφέρονται dαμάρι, dερέκι, dουνιάς και όχι νdαμάρι, νdερέκι, νdουνιάς, χωρίς να ακούγεται το ν καθόλου. Το ντ στη μέση της λέξης προφέρεται με ένα υπερωικό ν πριν από το d. Οι λέξεις π.χ. πέντε, μάντης, τεντώνω, προφέρονται πένdε, μάνdης, τενdώνω και όχι πέdε, μάdης, τεdώνω. Ο ίδιος κανόνας ισχύει και για τις περιπτώσεις που το ντ προήλθε από τη μετατροπή του δ σε d. Π.χ. άντρας = άνδρας, Αντρέας = Ανδρέας, θα προφερθούν άνdρας και όχι άdρας, Ανdρέας και όχι Αdρέας. Όταν το ντ υπάρχει σε δύο όμοιες διαδοχικά συλλαβές προφέρεται και στις δύο σαν γερμανικό d, χωρίς η δεύτερη συλλαβή να παίρνει μπροστά της το υπερωικό ν. Οι λέξεις π.χ. νταντά, Ντόντος, Ντίντι, προφέρονται dαdά, Dόdος, Dίdι. Όταν το ντ είναι η αρχή του δεύτερου συνθετικού μιας λέξης, προφέρεται σαν γερμανικό d, χωρίς κανένα ν πριν από αυτό. Π.χ. τις λέξεις ξεντύνω, ξαναντουφεκώ, τις προφέρουμε ξεdύνω, ξαναdουφεκώ και όχι ξενdύνω, ξανανdουφεκώ. Όταν το ντ υπάρχει στη μέση μιας ελληνοποιημένης λέξης, ακολουθεί την προφορά του τόπου καταγωγής της προαναφερόμενο: σαν d π.χ. τις λέξεις μαντάμ, πεντάλ τις προφέρουμε μαdάμ, πεdάλ και όχι μανdάμ, πενdάλ και σαν ν και τ χωριστά όπως στις λέξεις καντάδα, κόντες που προφέρονται καν/τάδα, κόν/τες και όχι καν/dάδα, κόν/dες ούτε πάλι κα/dάδα, κό/dες.
π	μπτ=μτ		Το π ανάμεσα από τα σύμφωνα μ και τ δεν ακούγεται, όπως π.χ. στις λέξεις πεμπτουσία, σύμπτωση, καμπτήρες.
σ	σβ=ζβ σγ=ζγ σδ=ζδ σλ=ζλ σμ=ζμ σν=ζν σρ=ζρ		Το σ στην αρχή ή στη μέση μιας λέξης, όταν ακολουθείται από β, γ, δ, λ, μ, ν, ρ, προφέρεται σαν ηχηρό ζ, όπως στις λέξεις σβούρα, σγουρός, προσδίδω, εισλάμπω, σμάρι, προσνεύω, εισροή που προφέρονται ζβούρα, ζγουρός, προζδίδω, ειζλάμπω, ζμάρι, προζνεύω, ειζροή.

Διαίρεση και ονομασία φωνηέντων

Ι. Θέσεις φωνηέντων της ελληνικής

Θέση γλώσσας	Πρόσθια	Κεντρικά	Οπίσθια
Ύψος γλώσσας	Πρόσθια	Κεντρικά	Οπίσθια
κλειστά υψηλά	ι		ου
μέσα μεσαία	ε		ο
ανοιχτά χαμηλά		α
Θέση χειλιών	μή στρογγυλά		στρογγυλά

ΙΙ. Φωνήεντα στο Δ.Φ.Α.

Πληροφορίες

= Πλησιέστερα Ελληνικά φωνήεντα | = Εναλλακτική γραφή των Ελληνικών φωνηέντων | = Φωνήεντα άλλων γλωσσών

Συνοπτικά

Θέση γλώσσας / Θέση χειλιών
- Πρόσθια / Μη στρογγυλά: ε, ι
- Κεντρικά: α
- Οπίσθια / Στρογγυλά: ο, ου
Ύψος γλώσσας
- Κλειστά (υψηλά): ι, ου
- Μεσαία: ε, ο
- Χαμηλά (χαμηλά): α

Στο ΔΦΑ / IPA για τα Νέα Ελληνικά χρησιμοποιούνται τα παρακάτω φωνηματικά σύμβολα:

α: [ɐ] ή [a]
ε, αι: [ɛ] ή [e]
ι, η, υ, υι, ει, οι: [i]
ο, ω: [ɔ] ή [o]
ου: [u]

βλ. και: ΔΦΑ/Προφορά/νέα ελληνικά • IPA/Greek • Greek pronunciation • Βικιπαίδεια: Φωνήεν

Πίνακας φωνηέντων στο Δ.Φ.Α. / I.P.A. Vowels

Front
Πρόσθια

Central
Κεντρικά

Back
Οπίσθια

Close
Κλειστά
(Υψηλά)

Close-mid
Μέσα κλειστά
(Μέσα υψηλά)

Μέσα
Mid

Open-mid
Μέσα ανοιχτά
(Μέσα χαμηλά)

Open
Ανοιχτά
(Χαμηλά)

e̞

ø̞

ɤ̞

o̞

Πίνακας φωνηέντων στο ΔΦΑ / IPA | png

βλ. και: Interactive IPA Chart • Wikipedia: Vowel

Διαίρεση και ονομασία συμφώνων

ΦΩΝΗ	ΟΝΟΜΑΣΙΑ		ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Κατά τη φωνή που έχουν	Άηχα		π, τ, κ — τσ, σ(ς) — φ, θ, χ — { ξ, ψ }
Κατά τη φωνή που έχουν	Ηχηρά		μπ, ντ, γκ — τζ, ζ — β, δ, γ — μ, ν — ρ, λ
Κατά τη διάρκειά τους	Στιγμιαία		π, τ, κ — μπ, ντ, γκ — τσ, τζ (προφέρονται μόνο μια στιγμή, την ώρα που ανοίγουμε το στόμα)
Κατά τη διάρκειά τους	Εξακουλουθητικά		σ, ζ — φ, θ, χ — β, δ, γ — μ, ν — ρ, λ (σ’ αυτά βαστούμε τη φωνή όσο θέλουμε)
Είδη φθόγγων	Άφωνα	Ψιλόπνοα	π, τ, κ	Κατά το είδος της πνοής
		Μέσα	β, δ, γ	Κατά το είδος της πνοής

		Δασύπνοα	φ, θ, χ	Κατά το είδος της πνοής

	Ημίφωνα	Υγρά	λ, ρ
		Ρινικά/Έρρινα	μ, ν {και το γ (που γίνεται [ŋ]) πριν από τα ουρανικά κ, γ, χ και ξ}

		Συριστικό	σ(ς)

	Παλαιότερα ημίφωνα		F (δίγαμμα), j (γιοτ)

	Διπλά		ζ (σ+δ ή δ+j = ζ) ξ (κ,γ,χ +σ = ξ) ψ (π,β,φ + σ = ψ)
Κατά τον *τόπο* όπου σχηματίζονται στο στόμα	Χειλικά	Διχειλικά	π, μπ (διχειλικά κλειστά) — μ (έρρινο)
	Χειλικά	Χειλοδοντικά	φ, β (χειλοδοντικά τριβόμενα) — ɱ (μ) (έρρινο αλλόφωνο)
	Κορωνικά	Οδοντικά	τ, ντ (φατνιακά κλειστά) — θ, δ (Μεσοδοντικά τριβόμενα) — ν (έρρινο)
	Κορωνικά	Φατνιακά	σ, ζ (συριστικά τριβόμενα) — τσ, τζ (συριστικά προστριβόμενα) — λ (πλευρικό προσεγγιστικό – υγρό) — ρ (πολυπαλλόμενο – υγρό)
	Ραχιαία	Ουρανικά αλλόφωνα	ɲ (ν) (έρρινο) — c, ɟ (κ), (γκ) (κλειστά) — ç, ʝ (χ), (γ) (τριβόμενα) — ʎ (λ) (πλευρικό προσεγγιστικό)
	Ραχιαία	Υπερωικά	ŋ (ν) (έρρινο αλλόφωνο) — κ, γκ (κλειστά) — χ, γ (τριβόμενα)
Κατά τον *τρόπο* όπου σχηματίζονται στο στόμα	Ρινικά		μ [m, ɱ], ν [n, ɲ, ŋ]
	Έκκροτα/Κλειστά		π [p], τ [t] κ [c, k] — μπ [b], ντ [d], γκ-γγ [ɟ, ɡ]
	Συριστικά	Προστριβόμενα	τσ [ts], τζ [dz]
	Συριστικά	Τριβόμενα	σ(ς) [s], ζ [z]
	Τριβόμενα		φ [f], β [v], θ [θ], δ [ð], χ [x, ç], γ [ɣ, ʝ]
	Μονοπαλλόμενα		ρ [ɾ]
	Πλευρικά προσεγγιστικά		λ [l, ʎ]

Σημεία προφορικής άρθρωσης

Εξωχειλική
Ενδοχειλική
Οδοντική
Φατνιακή
Μεταφατνιακή
Προουρανική
Ουρανική
Υπερωική
Μεταϋπερωική
Φαρυγγική
Γλωττιδική
Επιγλωττιδική
Ριζογλωττιδική
Οπισθογλωττιδική
Μεταγλωττιδική
Επιγλωττιδική
Κορυφογλωττιδική
Υπογλωττιδική

Πνευμονικά σύμφωνα της Νέας Ελληνικής

Τρόπος άρθρωσης

Τρόπος άρθρωσης (Manner of articulation) {Αρθρωτής (articulator)}
Εμποδιστικά (Obstruents)	ΚΛΕΙΣΤΑ (Έκκροτα) stop/occlusive (Plosive): π [p], τ [t] κ [c, k] — μπ [b], ντ [d], γκ-γγ [ɟ, ɡ] κ \| c (κήπος [ˈcipɔs], πακέτο [paˈcɛtɔ]) πριν από [ɛ i] γκ \| ɟ (γκέμι [ˈɟɛmi], τον κήπο [tɔŋˈɟipɔ]) πριν από [ɛ i] ΤΡΙΒΟΜΕΝΑ Τριβόμενα Non-sibilant fricative: φ [f], β [v], θ [θ], δ [ð], χ [x, ç], γ [ɣ, ʝ] χ \| ç (χιόνι[ˈçɔni], χέρι[ˈçεɾi]) πριν από [ɛ i] γ \| ʝ (γένος[ˈʝɛnɔs], γυαλί[ʝaˈli]) πριν από [ɛ i] Συριστικά Sibilant fricative: σ, ς [s], ζ [z] ΠΡΟΣΤΡΙΒΟΜΕΝΑ συριστικά Sibilant affricate: τσ [ts], τζ [dz]
Αντηχητικά (Sonorants)	ΡΙΝΙΚΑ Nasal: μ [m, ɱ], ν [n, ɲ, ŋ] μ \| ɱ (άμβωνας [ˈaɱvɔnas], συμφωνία [siɱfɔˈnia], έμφαση [ˈεɱfasi]) πριν από β, φ ν \| ɲ (νοιάζομαι [ˈɲazɔmε], πανιά [paˈɲa]) [ni]+ φωνήεν με άτονο το [i] ν \| ŋ (πανκ [ˈpaŋk], Χέμινγουεϊ [çεmiŋɣuˈεi], άγχος [ˈaŋxɔs] πριν από ουρανικά και υπερωικά σύμφωνα (κ,γ,χ) ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΤΙΚΑ Approximants ΥΓΡΑ Liquids ΡΩΤΙΚΑ Rhotics / (ΠΑΛΛΟΜΕΝΑ Vibrants) Μονοπαλλόμενα Tap/flap: ρ [ɾ] Πολυπαλλόμενα Trill: ρ [r] ΠΛΕΥΡΙΚΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΤΙΚΑ Lateral approximant: λ [l, ʎ] λ \| ʎ (κιάλια [ˈcaʎa]) [li]+φωνήεν με το [i] άτονο ΗΜΙΦΩΝΟ Glide: (γ)ι [j] (γ)ι \| j (εἴη {AG}, yacht /ˈjɒt/ {EL}) Ημίφωνα ≈ Τριβόμενα (j ≈ ʝ) yes /ˈjɛs/ ≈ γεύμα [ˈʝɛvma]

Τόπος άρθρωσης

Τόπος άρθρωσης (Place of articulation) {Αρθρωτής (articulator)}
Ηχηρότητα (Sonority)	ΑΗΧΑ Voiceless: π [p], τ [t], κ [c, k] — τσ [ts], σ(ς) [s] — φ [f], θ [θ], χ [ç, x] — { ξ [ks], ψ [ps] } ΗΧΗΡΑ Voiced: μ [m, ɱ], ν [n, ɲ, ŋ] — μπ [b], ντ [d], γκ [ɟ, g] — τζ [dz], ζ [z] — β [v], δ [ð], γ [ʝ, ɣ] — ρ [ɾ, r] — λ [l, ʎ]
Κατά τη διάρκειά τους	ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ Occlusives: π [p], τ [t], κ [c, k] — μπ [b], ντ [d], γκ [ɟ, g] — τσ [ts], τζ [dz] ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΤΙΚΑ Continuants: σ(ς) [s], ζ [z]— φ [f], θ [θ], χ [ç, x] — β [v], δ [ð], γ [ʝ, ɣ] — μ [m, ɱ], ν [n, ɲ, ŋ] — ρ [ɾ, r] — λ [l, ʎ]
Κατά τον ήχο τους	ΑΦΩΝΑ Ψιλόπνοα Tenuis: π [p], τ [t], κ [c, k] Μέσα Medial: β [v], δ [ð], γ [ʝ, ɣ] Δασύπνοα Aspirated: φ [f], θ [θ], χ [ç, x] ΗΜΙΦΩΝΑ Υγρά Liquid: ρ [ɾ, r] — λ [l, ʎ] Ρινικά/Έρρινα Nasal: μ [m, ɱ], ν [n, ɲ, ŋ] Συριστικό Sibilant: σ(ς) [s]

Κανόνες προφοράς της Ελληνικής γλώσσας

Γράμματα / προφορά